Waarom ben ik dierenportretten gaan tekenen?

Tekenen zit al in me zolang ik me kan herinneren. Als kind was ik er altijd mee bezig. Wat ik toen vooral tekende, kwam uit mijn fantasie – sprookjesfiguren, droomwerelden, dingen die in mijn hoofd leefden.

Toen ik ouder werd en moest gaan kiezen ‘wat ik wilde worden’, vond ik dat best lastig. Ik wist dat ik creatief was, maar hoe ik daar mijn werk van kon maken, wist ik niet. Uiteindelijk koos ik voor een opleiding in de zorg. Mijn leraren dachten dat ik daar ook mijn creativiteit in kwijt zou kunnen, bijvoorbeeld bij dagbesteding. Maar al vrij snel voelde ik: dit past niet bij mij.

Daarna ben ik een creatieve opleiding gaan doen: mediavormgeving. Daar leerde ik alles over grafisch ontwerp – logo’s maken, huisstijlen ontwikkelen. Het was creatief, en ik heb er veel van geleerd, dus dat was zeker waardevol. Maar toch... het voelde niet als mijn vorm van creativiteit. Het paste niet helemaal bij wie ik ben. In die tijd raakte ik mijn creativiteit ook een beetje kwijt.

Na mijn opleiding kon ik geen werk vinden in de creatieve richting. Ik liet het los en belandde in banen waar weinig creativiteit aan te pas kwam. Maar hoe langer dat duurde, hoe meer het weer begon te kriebelen. Dus ik begon weer met tekenen – vooral cartoons. Dat voelde weer even fijn. Ik deed zelfs een cursus kinderboeken illustreren, wat ik erg leuk vond. Maar ook dat was het net niet.

Ik bleef zoeken naar wat bij me paste. Realistisch tekenen vond ik lastig; ik vond mijn stijl te ‘cartoonachtig’ om het echt realistisch te noemen. Maar toch ben ik die richting wel op gegaan. Want ik had nog iets waar ik heel veel van hield. Dieren! Tussen mijn andere werkjes door tekende ik af en toe dieren en deelde die op social media. En dat was gewoon voor de lol. En ja.. in het begin waren deze ook een beetje cartoonachtig. Tot mijn verbazing kreeg ik daar juist veel positieve reacties op.

Op een gegeven moment zei iemand: “Waarom focus je je daar niet wat meer op?” En dat ben ik gaan doen. Vanaf dat moment ging er iets open. Het voelde ineens zo kloppend. Sindsdien ben ik me gaan verdiepen in dierenportretten. En ik ben er nog steeds niet mee gestopt. Ik vind het heerlijk om te doen – en het blijft me inspireren. EN ik blijf leren.