Toen ik net begon met dierenportretten, tekende ik vooral mijn eigen huisdieren. Dat voelde vertrouwd en ik kende ze goed, wist precies hoe ze keken, hoe ze lagen, en welk karakter ze hadden. Het was een fijne manier om te oefenen, want ik hoefde niet na te denken over wie het dier was. Ik kende ze gewoon!

Tekenen zit al in me zolang ik me kan herinneren. Als kind was ik er altijd mee bezig. Wat ik toen vooral tekende, kwam uit mijn fantasie – sprookjesfiguren, droomwerelden, dingen die in mijn hoofd leefden.